Bobrowice

22.05.200612:48

 

Liczba ludności - 288 os.

Powierzchnia - 426  ha

Nazwa niemiecka: Alt Beversdorf

Pierwsza wzmianka: 1357 r.

Bobrowice to jedna z najstarszych wsi w gminie Sławno o średniowiecznym rodowodzie. Leży przy drodze krajowej Gdańsk - Szczecin. Od wschodu sąsiaduje z Bobrowiczkami, a od zachodu z Rzyszczewem.

W 1777 roku we wsi była licząca 72 ule pasieka, a około 1780 roku było jedno duże gospodarstwo z owczarnią przekazane w dzierżawę wieczystą sołtysowi i 5 gospodarzom, a także był młyn i karczma. Wieś zasiedlało 20 chłopów, 2 zagrodników i 7 chałupników oraz kowal i szewc. Było w niej 28 budynków mieszkalnych.

W 1811 roku na mocy edyktu królewskiego dzierżawione dziedzicznie gospodarstwa stały się własnością chłopów. Powierzchnia wsi wraz z gruntami liczyła w 1864 roku 760,9 ha, w 1925 roku 761,3 ha. W 1818 roku wieś zamieszkiwało 270 osób, w 1864 - 479, w 1885 - 457, w 1905 - 419, w 1925 - 412, w 1939 - 369. Liczba budynków mieszkalnych wynosiła: w 1871 r. - 96, w 1895 - 102, w 1905 -101, w 1939 - 103.

W okresie międzywojennym we wsi znajdował się młyn wodny, wiatrak (spłonął w latach 20-tych XX wieku), gospoda (w 1911 Karl Marg wybudował salę ze sceną, budynek przy drodze Szczecin – Gdańsk, który stoi do dziś), punkt pocztowy, 2 sklepy kolonialne, pasieka, kowal, cieśla, kołodziej, piekarz i murarz. Działała też szkoła.

W latach 1928-29 powstał nowy budynek szkolny. Mieszkańcy należeli do parafii w Sławnie. Ponadto były tu stowarzyszenia: gimnastyczne i weteranów wojennych.

We wsi dominowała zabudowa zagrodowa (czworoboczne zagrody zamknięte). Do dziś zachowały się liczne domy mieszkalne i gospodarcze zbudowane w XIX stuleciu.

7 marca 1945 roku do Bobrowic wkroczyły wojska radzieckie.

W końcu 2005 roku mieszkało tu 290 osób.

We wsi znajdują się m.in. szkoła, sklep, restauracja, zakłady rzemieślnicze.

(Jan Sroka, Słownik historyczny wsi powiatu sławieńskiego, 2014)

 

CIEKAWOSTKI:

• cmentarz wiejski poewangelicki I (nieczynny) – był zlokalizowany na południowym krańcu pierzei wschodniej tuż przy drodze do Sławna, udokumentowany na historycznych mapach, jednak brak śladów sepulkralnych. Materiały pisane potwierdzają też istnienie pomnika poległych w czasie I wojny światowej, jednak brak śladów jego istnienia.
• cmentarz wiejski poewangelicki II (nieczynny) – zlokalizowany po południowej stronie drogi do Sławna, na pd.-zach. od wsi.
• młyn wodny – wymieniony w źródłach pisanych, brak jednak oznaczenia na mapach historycznych
• dawna zagroda młyńska położona na pd.-zach. od wsi, jest częściowo zachowana, prowadzona jest tam działalność agroturystyczna, budynek młyński murowany, przebudowywany
• wiatrak – udokumentowany na mapie z końca XIX wieku na pd.-zach. od wsi (na południe od cmentarza I), spłonął w latach 20 XX w., później funkcjonował tu młyn motorowy
• kuźnia, piekarnia, warsztaty kołodziejskie wymienione zostały w materiałach pisanych, brak jednak ich oznaczenia na mapach
• szkoła – wzniesiona w latach 1928-1929, zlokalizowana w środkowej części pierzei zachodniej, uwidoczniona na mapie z lat 30 XX w. funkcjonuje do dziś jako Szkoła Podstawowa im. Augusta Emila Fieldorsa ps. „Nil” w Bobrowicach, budynek o wysokich walorach kulturowych
• gospoda – czworoboczne zabudowania potwierdzone na historycznych mapach, zlokalizowana na południe od wsi, po południowej stronie drogi do Sławna.
• sala wiejska – zbudowana przy gospodzie
• zabudowa zagrodowa (zamknięty czworobok) dominująca w pierwotnym krajobrazie wsi, uległa na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat poważnej transformacji, co w praktyce oznacza, że tylko nieznaczny odsetek zagród zachował swój układ.

Bobrowice należą – bez wątpienia – do najcenniejszych wsi nie tylko gminy Sławno, ale i całego regionu. Jest to jeden z najstarszych układów ruralistycznych (prawdopodobnie okolnicowy lub zaułkowy), którego następny rozwój determinowały warunki topograficzne.

Niestety na przestrzeni ostatnich 30 lat doszło do szczególnie nasilonej destrukcji tradycyjnej zabudowy ryglowej. Nowe nawarstwienia kubaturowe nie nawiązują do wzorów tradycyjnego budownictwa regionu wiejskiego, stanowiąc niejednokrotnie przykry dysonans w krajobrazie kulturowym.

^{stan na dzień: 2019-03-19}